Wszystko i nic.

  Dlaczego coraz częściej zaczynam o tym myśleć? Chyba dlatego, że wchodzę w ten etap w życiu człowieka gdzie liczą się doświadczenia w łamaniu zasad. Te sprawy zaczynają mnie dotykać i pochłaniać coraz bardziej. Kuszą... Jak dotąd tylko przyjemności, stają się problemami. Nastolatek ma w życiu przesrane. Taka prawda. Tyle się od nas wymaga, tyle rzeczy nas pociąga... Staramy się zachować już resztki przyzwoitości bo jak tu się nie poddać w bombardowanym świecie? My, starając się to ukryć, łamiemy wszelkie prawa. Okłamujemy siebie nawzajem, starając się zdusić prawdę. Boimy się przyznać do błędu i ponieść konsekwencje. Nie potrafimy już normalnie rozmawiać, bo nasza relacja ciągle schodzi na te same tematy. Już nie patrzymy sobie w oczy, unikamy kontaktu. Boimy się nawet, że wydamy sami siebie i wtedy nasz los będzie przesądzony. Lepiej jest uciekać. Popadać w przyjemnoiści i udawać, że wszystko jest w porządku. Nie widzisz i nie czujesz, że to nas od siebie oddala? Dlaczego muszę się opierać czemuś, czego pragnę? Dlaczego świat jest taki popsuty? Dlaczego ludzie chorują na znieczulicę uczuć? Dlaczego liczy się tylko jedno? Dlaczego??
A mówią, że miłość wszystko zrozumie.