List do ukochanego

           Drogi mój,

    chciałam Ci napisać kilka słów odnośnie naszej rozłąki. Pamiętasz, kiedy powiedziałam Ci, że boję się samotności? Odpowiedziałeś, że również się jej boisz. Skąd więc wziąłeś tyle odwagi i sam siebie na nią skazałeś, skazując i mnie? Samotność nie jest taka przerażająca, jaką ją sobie kiedyś wyobrażałam. To tylko kwestia przyzwyczajenia. Oswojenia się z myślą, że jesteś daleko. Że prędko Cię nie zobaczę. Co prawda myśli się wtedy intensywniej. Gdzie jesteś? Co robisz? Jak Ci się beze mnie żyje? Teraźniejszość miesza się ze wspomnieniami i fajnie jest sobie wyobrazić, podczas codziennych czynności, że jesteś tuż obok, że podczas mycia naczyń zaraz przytulisz mnie, tak jak zawsze. Obejmiesz w pasie i zatopisz twarz w moich włosach, ale odwracam się i nikogo nie ma. Igła goryczy kuje mnie w serce za każdym takim razem. To rozczarowanie nie opuszcza mnie na krok. Kiedy wstaję rano, wiem że będzie to kolejny pusty dzień. Bez namysłu jem śniadanie, myję się ubieram, czeszę włosy jak robot. Kiedy włączam telefon, wiem że nie będzie tam żadnej wiadomości, ale i tak czuję zawód. Kiedy otwieram laptopa, nie spodziewam się niczego i zastaję nic. Włączam telewizję i zasiadam na kanapie, ale wiem że nie usiądziesz obok i nie weźmiesz mnie w ramiona. Kiedy wychodzę z domu, wiem że Cię nie spotkam. Ani dziś, ani jutro, ani przez najbliższy czas.

     Samotność nie jest przerażająca, ale jest zła. Czai się po przykrywką tęsknoty. Tęsknić można długo, ale nie da się żyć w samotności. Przynajmniej ja nie umiem. Wspomnienia nie wystarczą, stają się bezosobowe. Z każdym dniem tracą wyrazistość. Bledną. Nie słyszę już Twojego głosu, nie pamiętam dotyku, obraz zamazuje mi się przed oczami. Niby ktoś jest, ale jakby nie było. W codzienności pozostaje dziura, której nijak nie da się wypełnić. Niczym, ani nikim. Tęsknota doskwiera z każdym dniem coraz bardziej. Zgniata mi serce i wyciska łzy, kiedy o Tobie myślę, kiedy z Tobą rozmawiam, kiedy o Tobie mówię. Nikt mnie już nie pociesza. Każą mi się jedynie nie poddawać, myśleć pozytywnie, albo w ogóle o Tobie nie myśleć. Przytulają mocno, ale to pomaga tylko na chwilę. Nic nie zastąpi Twojego uścisku. Twoich ramion, w których czuję się bezpiecznie. Tekst na ekranie, to nie to samo, co słowa, a rozmowa przez telefon nie nasyci moich oczu Twoim widokiem. Mówią, że tęsknota to najgorsza kara, jaką można dostać od życia. Widocznie zasłużyłam. Tęsknię jak cholera, ale te słowa nie opiszą tego, co czuję. Nie ważne, ile czasu się nie widzieliśmy. Nie ważne, jak daleko od siebie jesteśmy. Tęsknota to uczucie, które uderza niespodziewanie z największą siłą własnie wtedy, kiedy wykonując codzienne czynności zdaję sobie sprawę, że chcę byś był obok. 

     Samotność nie jest przerażająca, ale niszczy od środka. Zabiera radość życia, a ja nie staram się tej radości nawet zatrzymać. Chociaż każesz mi się cieszyć i korzystać z wakacyjnej sielanki, nie umiem cieszyć się na siłę. Korzystam, ile mogę. Tylko, że wszystko jest takie szare, smutne i przypomina mi, że Ciebie tu nie ma. Z tego mam się cieszyć? Z tego mam korzystać? To nie jest wolność. To jest udręka. Brak powietrza. Dusi mnie codzienność. To nie jest życie. To jest wegetacja. Nie wiem, jak Ty to robisz, ale ja sobie bez Ciebie nie radzę. Zdradź mi tajemnicę, jak nie tęsknić? Jak o Tobie nie myśleć? Jak cieszyć się życiem, kiedy moje życie jest daleko stąd? Ludzi nie dzielą kilometry, ani czas, ale obojętność. Czy my nie stajemy się coraz bardziej obojętni. Pytasz, co u mnie słychać, ale chyba wiesz. Nie chcę się już mazać, nie chcę się żalić, jak bardzo jest mi źle, bo wiem, że Ci tym nie pomogę. Ty też już zrobiłeś dla mnie, co mogłeś. Nie pocieszysz mnie, możesz jedynie rozumieć. Więc, co mam powiedzieć? Cieszę się, że u Ciebie coraz lepiej, ale u mnie coraz gorzej. Dobrze, że sobie radzisz, bo ja nie. Proszę Cię tylko o jedno, nie zostawiaj mnie już nigdy, bo kolejny raz tego nie zniosę. Życz mi, aby szybko minęły te wakacje. Jakoś przeboleję. Samotność nie jest przerażająca, ale mnie przeraża i niszczy. Boję się jej, jak niczego innego.

Twoja Monia.