Cyberek

Coraz częściej poruszam kontrowersyjne tematy, a tytuły moich postów przyprawiają Was pewnie o mdłości, bo ileż można pisać o miłości? A no ja mogę bez końca, ale coby nudno nie był, dzisiaj porozwodzę się nad tym tematem od głupawszej strony.

Miewacie czasem konflikty wewnętrzne? Nie mówię tutaj o problemach na skalę światową ani "być, albo nie być", lecz o zwykłych sprzecznościach występujących na co dzień w naszych głowach. Ja takowe mam, przykład? Nie lubię, nie chce mi się i nie mam czasu się uczyć, a jednak to robię gdzieś tam po kontach. Bo? Bo chcę, bo mam nadzieję, że może mi się to kiedyś w życiu przyda, bo przede wszystkim, mogę! A co! Zagadnienia i jego sensu nie zrozumiał mój klasowy koleżka, któremu swego czasu próbowałam wbić do głowy, że palenie szkodzi. Nie tyle jemu, bo jego zdrowie i żywot średnio mnie interesuje, co pozostałym oddychającym niepalącym, którzy muszą wdychać smrody, czyli mi. A żeby zrozumieć ów sens palenia od podstaw, zapytałam więc - Dlaczego palisz? Dlaczego się uczysz? - odpowiedział pytaniem na pytanie. Bo chcę - popatrzył na mnie zbity z tropu. Wygrałam i tym momencie powinnam zakończyć rozmowę, lecz że koleżka przegrywać nie umie, zaczął snuć swoje frajerskie wywody na uj wie jaki temat, na odchodnym dmuchając swym odorem w mą twarz. I tak zakończyła się nasza błyskotliwa rozmowa.

Po fakcie zrobiło mi się szkoda owego koleżki. Mając z nim do czynienia już trzeci rok, zdążyłam nieco poznać jego strukturę i stwierdziłam, że biedniejszego na umyśle człowieka już dawno nie spotkałam. Skąd się biorą tacy ludzie? Dlaczego robią z siebie cwaniaków na pokaz i wystawiają się na pośmiewisko? Dlaczego pragną się wyróżniać, chociażby plamą po zupie pomidorowej? Żeby żółtymi zębami i pijackim wzrokiem zabłysnąć przed zdesperowaną dziewczyną? Żeby nawciskać im kitów, że są najpiękniejsze na świecie, a później włożyć rękę pod spódnicę? Powiedzieć im to, co chcą usłyszeć, aby pokornie rozłożyły nogi?

Przykład numer dwa.

Jakiś czas temu na potrzeby moich dochodzeń i badań, ściągnęłam gg. Tak, właśnie to popularne znane, kochane i zapomniane na rzecz facebooka! Niestety na niewiele się przydało. Jako malusia aplikacja, działała sobie tam gdzieś w tle, wyświetlając mój status aktywnym. Dawno z niej nie korzystałam, więc nie spodziewałam się szalonej rewolucji i wszystkich update'ów tegoż komunikatora. Teraz wystarczy jeden przycisk, a krejzolski program wyszukuje osoby z waszego rejonu, abyście sobie mogli popisać co nieco, a nóż widelec lepiej się "poznać". Takim oto sposobem wyhaczyło mnie kilku gości. Czegoż można było się spodziewać? Większość z nich na wstępie pytała o numer telefonu, albo gorące zdjęcia biustu i nie tylko. Jeden, a może dwóch było bardziej skorych poznać moją osobowość, nie atuty cielesne. Kiedy któremuś z nich podziękowałam za składaną propozycję, lecz nie chciałam skorzystać, argumentując to zdrowym rozsądkiem, przestrzeganiem zasad moralnych i tym, że nie szukam erotycznych przygód w internecie, bo mam już chłopaka, w zamian dostawałam wiadomości typu:  "Suka", "No chodź się zabaw!", "I tak go zdradzisz". Wnioski nasuwają się same.

Głupota - jak trzeba być zdesperowanym, żeby robić zdjęcia swoich newralgicznych miejsc i wysyłać je nieznajomym? Gdzie intymność i jakieś granice prywatności? Jak można się obnażać przed kamerą, by ktoś po drugiej stronie monitora mógł nacieszyć oko?

Złudna przyjemność - bo seks tylko dla seksu to średnia uciecha. Dajesz komuś kawałek siebie, otwierasz się na oścież, a na koniec zdajesz sobie sprawę, że nawet nie znasz imienia tej osoby.  

Wierność - brak moralności to nie tylko zabijanie, czy kradzież. To także zdrada. Pokłócisz się z dziewczyną, chłopakiem, mężem czy żoną, pójdziesz zalać smutki w butelce wódki, a później przez przypadek wylądujesz z obcym łóżku?  I to może jej/jego wina?

Przyszłość - postaw się w roli tych osób i powiedz, jak wyobrażasz sobie swoją przyszłość? Poślubisz dziewczynę, która na imprezach robiła laski facetom po kontach? Chcesz mieć za męża kolesia, który chwali się, ile dziewczyn w życiu obleciał? A na starość będziecie opowiadać dzieciom i wnukom swoje erotyczne przygody?

Teraz nieco przyjemniejszy temat. Co prawda zimowe wieczory są coraz krótsze, a co za tym idzie, szkoda marnować czas przed telewizorem, niemniej jednak całkiem niedawno obejrzałam film, który u siebie polecała Bobik, a który ja teraz polecę Wam. Bo podobnie jak są ludzie i parapety, tak są filmy i filmy, a ten film naprawdę warty jest obejrzenia.

Pewnego dnia Thomas budzi się w klatce. Nic nie pamięta, nie rozpoznaje otaczających go ludzi, nie wie też, gdzie się znajduje. Jak się okazuje, jest jednym z kolejnych chłopców, którzy trafili na zamkniętą arenę otoczoną ogromnym murem. Koledzy zapoznają Thomasa z zasadami panującymi  na tym terytorium, lecz chłopak nie może poradzić sobie z brakiem pamięci. Dręczy go też niewiedza, prawda jest bowiem taka, że młodzi luzie zostali uwięzieni w labiryncie, który jest ich jedyną nadzieją. Przez zapał i ciekawość Thomasa reszta zostaje narażona na niebezpieczeństwo, które kryje się w gąszczu korytarzy. Chłopak wierzy, że zdoła przeprowadzić ludzi na drugą stronę, a jednocześnie zachować ich przy życiu. 

Druga część filmu nie zachwyciła mnie już tak bardzo. Początek zapowiadał się całkiem ciekawie, mianowicie wszyscy przetrwali, którym udało, się uciec z labiryntu trafili do ośrodka, w którym ich opiekunowie przeprowadzają tajne badania. Co jakiś czas grupa chłopaków wychodzi z ośrodka i nigdy już nie wraca. Thomas i reszta jego kolegów żyją pod srogim nadzorem, lecz ciekawi są, co stało się z pozostałymi. Chłopców czeka nowe wyzwanie. Po ucieczce z ośrodka stają twarzą w twarz z rzeczywistością. Ich oczom ukazuje się ludzka zagłada i zniszczona ziemia, której muszą stawić czoła.