Życie Pi

"Nikt by tego nie wymyślił. Rozbitek na środku Oceanu Spokojnego przez siedem miesięcy dzieli szalupę ratunkową z tygrysem bengalskim. Taka historia na milę pachnie fikcją - a jednak wydarzyła się naprawdę." 

"Życie Pi jest o odnajdywaniu porządku we wszystkim co człowieka otacza, o umiejętności stawiania czoła przeciwnościom, a wreszcie o umiejętności łączenia ze sobą sprzecznych, wydawało by się, żywiołów."

"To alegoryczna opowieść o szukaniu własnej drogi duchowej."

"Powieść, która uniesie Cię wysoko ponad rzeczywistość." 

Z pewnością wielu z was kojarzy film pod tytułem Życie Pi. Zanim jednak powstała ekranizacja Yann Martel napisał książkę o takim samym tytule. Jakiś czas przed tym musiał poznać historię Pi Patela. Dużo z nim rozmawiał, odkrywał osobowość, tajemnice i zakamarki jego duszy. Nim go poznał, Pi przeżył przygodę swojego życia, za którą wielu z nas przeklinałoby los. Ten Pi, który jako młodzieniec nie lubił swoich przezwisk, ukochał zwierzęta i który wyznawał trzy religie na raz, został rzucony na środek Oceanu Spokojnego. Nagle stracił rodzinę i cały majątek, a w zamian dostał szalupę, tygrysa bengalskiego o imieniu Richard Parker i głęboką wiarę. Te czynniki przez siedem miesięcy trzymały go przy życiu. Nie wykończyły go głód, ani wzburzone morze. Z dnia na dzień zaczynał inaczej patrzeć na świat. Był coraz słabszy fizycznie, ale silny i sprytny psychicznie. Zdobywał pokarm dla siebie i tygrysa, miał patenty i genialne pomysły, na które w typowych warunkach nikt nigdy by nie wpadł. Jednak nie zawsze szczęście mu dopisywało. Bywały dni dosłownej bezsilności. W desperacji posunął się do rzeczy niemoralnych, ale nigdy nie pomyślał by się poddać, i nie poddał się... Wygrał życie. 

Z pewnością nie jest to typowa książka, którą można na szybko przeczytać i odłożyć w kąt. Ją trzeba przemyśleć. Czy tego chcemy czy nie, wryje nam się w pamieć. Na pewno nie wszystkim się spodoba. Z pozoru nie opowiada o niczym co nam dobrze znane i lubiane, jest głęboko uduchowiona, ale zapewne nie każdy tą duchowość odkryje od razu. Czytając ją nieraz mnie intrygowała, nieraz nudziła, no bo ile można czytać o tym jak żyje się w szlupie i łowi rybki by wykarmić tygrysa? Jak widać można. Przy ostatnim rozdziale byłam z siebie dumna, po pierwsze dlatego, że wytrwałam z tak trudną lekturą do końca, po drugie dlatego, że po części ją zrozumiałam. Ale tylko po części, bo trzeba być naprawdę dojrzałym i doświadczonym człowiekiem by rozszyfrować tą historię w pełni.