Małe radości

Tyle we mnie szczęścia! Od jakiegoś czasu byłam bombą pozytywnej energii. Byłam, bo zdałam sobie sprawę, że pomimo dużej ilości czasu, tak naprawdę jest go niewiele. Plany wyjazdowe już poukładane. Zdecydowałam się na drugi wyjazd - inaczej już by mnie tu nie było - dlatego 13 lipca znikam na kilka dni, abyście mogli za mną potęsknić. Ale zanim wyjazd czeka mnie trochę chodzenia i załatwiania wszystkiego. Nic tak jednak nie cieszy jak kilka dni wytchnienia. Już od samego początku wakacji wszystko dobrze się układało. Świadectwo z wyróżnieniem swoiście zakończyło pracowity rok szkolny, a stypendium i średnia powyżej moich najśmielszych oczekiwań były miłym zaskoczeniem. Co prawda dopiero po wyjściu z sali językowej gdzie pełna napięcia cisza towarzyszyła rozmowie kwalifikacyjnej na praktyki zagraniczne poczułam pełnie wolności! Jak się już pewnie domyślacie, nie poszło mi najlepiej. Praktycznie wcale mi nie poszło..., ale nie byłam jedyna. I tak oto wasza kochana blogerka Monika P. dostaje dzisiaj telefon z zawiadomieniem, że w listopadzie jedzie do Niemiec! 

prezencik na dzień dziecka ♥/ koncert Jednego Serca Jednego Ducha/ takie widoczki/ mecz - kibicujemy!/ dziwne i zarazem piękne te chmurki/ ostatnie dni chodzenia do szkoły/ nareszcie mam czas na rysowanie/ nareszcie wakacje!

Tak się cieszę, że wszystkie egzaminy mam już za sobą. Wszystko poszło po mojej myśli. Zakończyłam drugą klasę technikum w wielkim stylu. Teraz nareszcie mogę odetchnąć i nie martwić się o nic. Wakacje oficjalnie uważam za rozpoczęte! :) 

Już w piątek po rozdaniu świadectw nie mogłam wysiedzieć w domu. Musiałam się wszystkim pochwalić biało-czerwonym paskiem i zarazem wyżalić niepomyślnym angielskim. Kiedy coś zawalę, źle się z tym czuję, ale to niech idzie w niepamięć. Po dodaniu zachowania, opinii wychowawcy i średniej z przedmiotów zawodowych zdobyłam wystarczającą liczbę punktów i to się teraz liczy. 

Sobota upłynęła mi bardzo pracowicie. Na ten dzień zaplanowane było ognisko. Pogoda co prawda nie rozpieszczała, ale nie padało i było cieplutko. Gdyby nie pomoc fizyczna i psychiczna kolegi pewnie w ogóle nie wzięłabym się za organizację czegokolwiek, ale wspólnymi siłami wszystko dopięliśmy na ostatni guzik. W towarzystwie humory dopisywały. Wszyscy pojedli, niektórzy popili, a gra w siatkówkę zintegrowała nowo poznane osoby. Może nie było to najlepsze ognisko w moim życiu (bo tych sprzed dwóch lat nic nie pobije), ale był to bardzo miły epizod, jako oficjalne zakończenie roku szkolnego. 

Ciemna noc spowiła ich dookoła. Zmęczeni, mokrzy od potu, spleceni ciałami leżeli na twardej podłodze. W ciszy dało się słyszeć jedynie cichutkie pocałunki. On w ciemnościach szukał ustami jej ust. Błądził dłońmi po tak dobrze znanym już ciele.
Nie ma "na zawsze". Codziennie jest "na dziś".