Gonić, biec, latać ponad... Tak mało mnie we mnie jest

Palny na wakacje zmieniają mi się z dnia na dzień. Jeszcze jakiś czas temu w nie miałam robić nic. Stwierdziłam, że najlepiej wykorzystam czas spontanicznie - jak to ja. Jednak tak w kwietniu zgłosiłam się ze znajomymi do projektu dla uczniów Podkarpacie Stawia na Zawodowców, który gwarantowałby mi dobrze płatną miesięczną pracę w moim zawodzie. Ponadto miałabym dodatkowe kursy, szkolenia i certyfikaty potwierdzające moje umiejętności. Niestety z powodu braku wystarczającej ilości chętnych projekt w tym roku odwołano. Szkoda. Tak więc na wakacje zostałam bez planów, kiedy nagle jak grom z jasnego nieba spadły na mnie dwa turnusy wakacyjne. Pierwszy wyjazd zaraz po zakończeniu roku szkolnego na kilka dni do Bieszczad. Ma być to coś a la survival. Namioty, ogniska, kajaki, wspinaczka górska, nocne wędrówki i mnóstwo niespodziewanych przygód. Aż sama się dziwię, że ciągnie mnie do takich rzeczy. Drugi wyjazd jest zapowiedziany na kilka dni po powrocie z pierwszego. Tym razem kierunek: Iwonicz Zdrój - ładne miasteczko, w którym przez 10 dni fajnie można spędzić czas. Nie mam pojęcia co tam będziemy robić, aczkolwiek ta opcja jest mi bliższa. Obydwa wyjazdy nie wchodzą w grę... prawie miesiąc nie byłoby mnie w domu, a tego nie chcę, gdyż również myślałam o tym aby trochę zarobić przez ten wolny czas.

Photoshop nie robi idealnych panoram, ale za tą dostałam piąteczkę, więc pochwalę się tym ładnym widokiem :)

 Nie mogę powiedzieć, że nikt nie ma dla mnie czasu, bo ma. Wiele osób mi go wielokrotnie poświęca, oczekując tego samego w zamian. Normalne, prawda? Nie mogę powiedzieć, że nikt nie poświęca mi swojej uwagi, bo tak nie jest. Są osoby, dla których znaczę więcej niż wszystko inne na tym świecie. Nie powinnam narzekać, ale czuję, że coś jest nie tak. Relacje z najbliższymi ograniczają się ostatnio do spraw czysto biznesowych. Nie ma tu już miejsca na marnowanie czasu. Czas to pieniądz. Ja też mam dużo na głowie, ale kiedy patrzę na innych, to wydawać by się mogło, że nie mam nic. Oni biegną wciąż za wygórowanymi ambicjami, podbijają świat, a ja względem nich, samotnie stoję w miejscu. Prawa fizyki są bezlitosne. Nie mogę ich dogonić. Nie chcę ich doganiać. Błaganie o trochę czasu i uwagi nie jest w moim stylu. To ja mam poświęcać go innym. Ktoś czasem w przelocie rzuci "hej, co słychać?", ale nie interesuje go moja odpowiedź. To co mówię, leci z wiatrem i często nie trafia do adresata.

Jestem wdzięczna za każdy moment, ale czy tylko ja widzę, że jest ich coraz mniej? To smutne, jednak samej nie uda mi się tego zmienić. W pojedynkę nic nie zdziałam. Nie potrafię zatrzymać nikogo nawet na moment, a jedyne co mi pozostaje to bieg przed siebie. I nadal pozostanie bez zmian, dopóki ktoś się nie potknie i nie będzie potrzebował pomocy. A co jeżeli tym razem to będę ja? Całe szczęście, że są ci mniej zabiegani, którzy potrafią podnieść człowieka na duchu swoją obecnością i zwyczajną pogaduchą.

Zdałam! Nie wiem jak mocno trzymaliście za mnie kciuki, ale udało się! 31 punktów na 40 to całkowicie dobry wynik, z którego jestem w pełni zadowolona. Tyle nerwów, tyle emocji i tyle radości po ogłoszeniu wyników! Gdybyście widzieli moją klasę i ich szaloną radość! Wszędzie uściski, przytulasy aż miło! :)