Ona chodzi własnymi drogami...

Czasem musi poczuć się smutna,

 by później była szczęśliwa

Są takie dni, że nie ważne co bym robiła, jakbym się nie starała, nie potrafię się cieszyć z niczego. Smutek maluje się na mojej twarzy. Moi bliscy z pewnością nie są przyzwyczajeni do takiego widoku. Gdyby byli, nie pytali by "co się stało?", ani nie mówiliby "nie smuć się.". A ja nie potrafię i nie wiem co mam zrobić, żeby to zmienić. Nie znam też odpowiedzi, która by ich usatysfakcjonowała, bo nie mam bladego pojęcia dlaczego jest mi źle. Ich pytania ani troski wcale mi nie pomagają, a tylko przypominają o przykrym stanie jaki we mnie siedzi. Kiedy są o mnie zatroskani, jest mi przykro jeszcze bardziej. I to się tak nawarstwia, że czasem muszę wylać trochę łez, by mi ulżyło. 

Nigdy nie było łatwo. Nauczyłam się jednak kombinować i radzić sobie z problemami. O ile problemy te można tak nazwać. Kiedyś chciałam obudzić się rankiem, wstać, ubrać się w coś i po prostu wyjść z domu, nie dbając o nic. Nie wiedząc, gdzie idę. Nie wiedząc, czy wrócę, czy nie. To była wolność wedle moich ówczesnych poglądów. Później nastał czas stabilizacji. Wpadłam w rutynę i wydawało mi się, że tak ma być, że tu jest moje miejsce. A teraz to już sama nie wiem. Szarpią mną sprzeczne emocje, Chyba mam za dużo czasu do namysłu. 

Mam w życiu to, co jest dla mnie najważniejsze. Dostałam to jako prezent od losu i jestem mu za to cholernie wdzięczna. Mam miłość, mam dom, mam marzenia - jestem bogata! Ale brakuje mi czasem tego jednego małego elementu, który perfidnie niszczy mi szczęście w dowolnym momencie. Przypomina o sobie rzadko, ale intensywnie. Czasem czuję się uciśniona w okrojonych ramach i zasadach. Nie rób tego, to trzeba zrobić tak i tak, zrób to i to. Nie lubię kiedy ktoś mówi mi co mam robić. To co mówią inni jest oczywiste i normalne. Nie chcę by tak wyglądało moje życie. Normalność jest nudna... Pewnie dlatego zwykle idę w przeciwnym kierunku. Czasem sama sobie utrudniam życie. Ale kiedy to ja mogę decydować o sobie czuję się wolna. Właśnie tego mi brakuje.